In de komende edities van B&B Reallife nemen we je opnieuw mee in de wereld van inspirerende B&B-ondernemers. Elke editie delen zij hun avonturen, uitdagingen en waardevolle inzichten. De komende edities is de beurt aan Nienke Mostert, een gepassioneerde gastvrouw met een uniek verhaal...
Op 1 mei 2021 openden we de deuren van Bed & Breakfast De WoerdT officieel! We hadden vier van de vijf kamers beschikbaar gesteld op de website en tot onze verrassing waren ze alle vier het eerste weekend volgeboekt. Kamer vijf kon nog niet open—er ontbrak nog glas in twee ramen en onder het wasmeubel moest nog het één en ander afgewerkt worden.
Onze kindjes, toen 2 en 4 jaar oud, brachten het openingsweekend door bij opa. Dat leek ons de meest ontspannen optie voor beide partijen. Maar ontspannen? Dat woord stond niet in ons woordenboek dat weekend! Het had zo een aflevering van Ik Vertrek kunnen zijn. Vijf minuten voor dat de eerste gasten arriveerden werden er nog snel wat schroeven in de muur gedraaid om een schilderij op te hangen en de vloer was nog nat van het dweilen toen de eerste auto het erf op reed.
Alsof we nog niet genoeg zenuwen hadden, werd ik gebeld met de vraag of we die nacht toevallig nog een kamer vrij hadden. Aarzelend antwoordde ik: "We gaan vanavond voor het eerst open… en ja, ik heb een kamer… Maar eh, die mist nog twee ramen. Er zitten nu houten platen voor." Geen probleem, vonden ze. Ze moesten hun huis uit omdat hun zoon een feestje gaf, maar wilden wel in de buurt blijven, voor het geval het uit de hand zou lopen.
En zo gingen we op 1 mei open… met vijf bezette kamers!
De eerste incheck verliep wat onwennig. Wat moet je eigenlijk allemaal uitleggen aan je gasten? Je zou denken dat mensen wel weten hoe een tv werkt, dat er handdoeken klaarliggen en dat de koffie en thee gewoon gepakt mogen worden. Maar ja, de eerste keer blijft spannend!
Die nacht lag ik in bed, maar van slapen kwam weinig terecht. De gedachte dat er nu, voor het eerst, allemaal mensen in onze ‘schuur’ lagen te slapen, liet me niet los. Wat als iemand iets nodig had? Wat als er midden in de nacht een gast voor mijn deur zou staan met een probleem? Wat als die mensen in kamer vijf – je weet wel, die zonder ramen – zich toch bedacht hadden en ineens weg wilden? Om half drie hield ik het niet meer. Heel zachtjes stapte ik uit bed en liep ik naar de ‘schuur’ voorzichtig deed ik de deur open. Alles was stil. Geen paniek, geen klagende stemmen, geen geluid van iemand die op zoek was naar een extra kussen. Alleen het zachte gezoem van de koelkast en ergens in de verte een snurkende gast.
Met een zucht van opluchting keerde ik terug naar bed. Misschien moet ik leren loslaten, dacht ik. Maar ja… makkelijk gezegd, moeilijk gedaan.
Na een onrustige nacht waarin ik amper een oog dichtdeed, was het tijd voor de volgende uitdaging: het ontbijt. Voor het eerst moesten we voor tien man een uitgebreid ontbijt serveren. In mijn hoofd had ik alles perfect uitgestippeld, maar in de praktijk bleek dat toch iets lastiger.
Om half acht stond ik in de keuken. Broodjes de oven in, eieren koken, koffie- en theezetten, fruit snijden; het leek zo simpel, maar ineens voelde het als een militaire operatie. Waar had ik de kaas ook alweer neergelegd? Had ik eigenlijk wel genoeg sinaasappels voor de jus d’orange ingekocht? En stel dat er een paar eieren zouden barsten tijdens het koken, dan kom ik eitjes te kort.
Ondertussen begon de eerste gast al voorzichtig in de gang rond te scharrelen. “Te vroeg!” dacht ik paniekerig, terwijl ik nog met een klodder yoghurt op mijn mouw stond. Gelukkig bleek hij gewoon een kopje thee voor zijn vrouw te halen.
Toen de klok negen uur sloeg, was het zover. De tafel stond vol met versgebakken broodjes, kaas, vleeswaren, yoghurt, fruit en een paar chaotisch gesneden plakjes komkommer. Net op tijd had ik alles klaar, en tot mijn opluchting zag het er nog best gezellig uit.
De eerste gasten schoven aan en begonnen te eten. "Wat een heerlijk ontbijt!" riep iemand enthousiast. Ik glimlachte, maar voelde me nog steeds lichtelijk in paniek. Want terwijl zij ontspannen zaten te smullen, stond ik alweer in de keuken: bijvullen, koffie inschenken, en vooral hopen dat niemand zou vragen om iets dat ik toevallig net vergeten was, of niet meer had.
Toen uiteindelijk de laatste gast zijn croissantje opat en voldaan achteroverleunde, haalde ik opgelucht adem. De eerste ontbijtservice zat erop. En weet je? Het was misschien niet perfect, maar iedereen had gegeten, er was geen complete chaos uitgebroken en ik had het overleefd.
Op naar morgen!
_3.png)
