In de komende edities van B&B Reallife nemen we je opnieuw mee in de wereld van inspirerende B&B-ondernemers. Elke editie delen zij hun avonturen, uitdagingen en waardevolle inzichten. De komende edities is de beurt aan Nienke Mostert, een gepassioneerde gastvrouw met een uniek verhaal...
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de golven zachtjes tegen het strand aan rollen. Boven me ruist het geluid van de palmbladeren in de zachte bries. Voor het eerst sinds de opening van onze bed & breakfast zijn we met het gezin op vakantie. De B&B is een maandje dicht en na vier intensieve jaren gunnen we onszelf eindelijk de tijd om écht tot rust te komen. En rust, dat hebben we nodig.
Als we terugkijken, voelt het alsof we bij de opening in een sneltrein zijn gestapt die maar bleef doorrazen, zonder ook maar een moment snelheid te minderen. Van bruiloften en babyshowers tot vergaderingen en condoleances—alles hebben we inmiddels georganiseerd. Het is prachtig, maar ook intens. En ja, met zoveel drukte gaat er natuurlijk weleens iets mis.
Ik herinner me nog goed een zonnige zomerdag, toen ik een echtpaar incheckte dat een paar nachten bij ons verbleef om de omgeving op de fiets te verkennen. Ze kwamen ook per fiets aan, bepakt met grote fietstassen, petje op, strakke zonnebril—je kent ze wel, de échte Nederlandse fietsers. Ik heette ze welkom bij de poort en begeleidde hen via de terrasdeur naar hun kamer. Terwijl we al kletsend doorliepen, liet ik hen de gemeenschappelijke keuken zien en vervolgens de loungeruimte, waar ik het ontbijt serveer en de bar zich bevindt.
We raakten in een gezellig gesprek, maar na een minuut of tien hoorde ik plotseling een bonk, gevolgd door enthousiaste kinderstemmetjes. Ik excuseerde me en sprintte richting het geluid.
Het kwam uit de kamer die ik nét aan onze nieuwe gasten had laten zien. Mijn hart sloeg een slag over terwijl ik de deur opende. Daar, midden op het smetteloos opgemaakte bed, sprongen twee kleine schaterlachende kinderen op en neer—mijn eigen kinderen. Mijn zoontje van vier en dochtertje van twee hadden zich helemaal uitgeleefd en zaten onder de chocoladesporen van de welkomstchocolaatjes die keurig op het nachtkastje hadden gelegen.
"HELP! Waarom doen jullie mij dit aan?" schreeuwde alles in mij, maar in plaats daarvan probeerde ik zo pedagogisch verantwoord mogelijk mijn kinderen van het bed af te halen. Het echtpaar stond inmiddels achter me en probeerde hun lach in te houden, wat hen niet bepaald lukte. Ik wenste dat er een luikje in de grond zat waar ik doorheen kon verdwijnen.
Inmiddels zijn ze vaste gasten geworden en elk jaar, zodra ze arriveren, komt deze anekdote lachend weer ter sprake. Ze grappen dat ze zich altijd afvragen of mijn kinderen niet stiekem ergens verstopt zitten om hen opnieuw te verrassen. En ik? Ik lach mee, terwijl ik stiekem hoop dat de chocolaatjes dit keer veilig blijven.
Of die andere keer;
De bed & breakfast wordt elke avond netjes afgesloten. Onze gasten hebben allemaal hun eigen sleutel van de ingang en hun kamer, maar niet van mijn keuken—mijn heilige grond—waar ik ’s ochtends de ontbijtjes klaarmaak.
Op een vrijdagavond was mijn man zo lief om alles af te sluiten, zodat ik alvast lekker kon douchen. De volgende ochtend moest ik ontbijt serveren voor tien gasten. Mijn man had die zaterdag zelf ook een vroege klus, ruim een uur rijden bij ons vandaan. Dus terwijl ik nog lag te slapen, was hij al vertrokken. Rond zeven uur ging mijn wekker. Na snel aankleden liep ik naar de tafel om mijn sleutels te pakken. Maar… waar waren ze?
Ik doorzocht mijn jaszakken, keek op het aanrecht, in mijn tas—niks. Langzaam voelde ik de warmte in mijn gezicht stijgen. Een lichte paniek begon zich van me meester te maken. Nee toch…? Het zou toch niet zo zijn dat mijn man gisteravond alles had afgesloten met zijn eigen sleutelbos, terwijl mijn sleutels nog in de keuken van de B&B lagen?
Mijn hart begon sneller te kloppen. Mijn gasten rekenden erop dat er om half negen een vers ontbijt voor hen klaar zou staan, en ik stond hier—buiten mijn eigen B&B—zonder een manier om naar binnen te komen. Na een paniekerig telefoontje (waarin een aantal niet nader te noemen woorden vielen) reed mijn man met gierende banden terug naar huis. Ik wachtte ongeduldig bij de deur, hopend dat geen van de gasten al wakker was en zich afvroeg waarom de gastvrouw zo nerveus heen en weer liep voor de deur.
Uiteindelijk kwam mijn redder in nood – met een gezicht waar niet per se blijdschap vanaf spatte – de boel openen. Het ontbijt was iets vertraagd, maar alle gasten konden er hartelijk om lachen. Sindsdien ligt er netjes een reservesleutel van de bed and breakfast in ons eigen aanrechtkastje!
Nu we na vier jaar eindelijk de tijd hebben genomen om even als gezin op adem te komen, besef ik pas hoe hard we hebben gewerkt. Van hilarische momenten met onze gasten tot stressvolle ochtenden vol paniek—het hoort er allemaal bij. Maar op dit moment, terwijl ik de zon langzaam in de zee zie zakken en een verkoelende cocktail in mijn hand heb, weet ik één ding zeker: het was het allemaal waard.
Op de afgelopen vier jaar. Op alle mooie, chaotische, ontroerende en grappige momenten. En vooral: op nog veel meer bijzondere herinneringen die gaan komen.
_3.png)
