Column: Moederdag

Het is zondag en Moederdag. Mijn moeder is mijn beste vriendin; ze is natuurlijk ook mijn moeder, maar sinds de dood van mijn vader, nu alweer bijna 7 jaar geleden, ook mijn beste vriendin. Wonend in Spanje is het voor mij onmogelijk bij haar op de koffie te gaan en dat mis ik heel erg, maar sinds de sterfdag van mijn vader bellen we iedere dag. De eerste jaren via skype. Iedere morgen een uurtje. Dat ging prima totdat Google besloot haar skype te blokkeren en ze steeds haar gebruikersnaam en wachtwoord moest invullen. Natuurlijk wist mijn moeder die niet meer, dus maakte mijn oudste broer voor haar een nieuw account aan. Twaalf accounts later werkte op een dag ook nummer twaalf niet meer. Broer had niet meer zoveel zin zich hierin te verdiepen, dus belden we op de vaste lijn. Dat werd een kostbare aangelegenheid.

Digibeet

Mijn moeder kocht een smartphone zodat we elkaar via Whatsapp konden bellen. Ik zei haar dat ze nu moest zorgen dat ze de app op haar telefoon installeerde. Het hele swipen was al een probleem op zich, laat staan een app downloaden. De oudste broer schoot weer te hulp, installeerde de app en legde mijn moeder uit hoe het werkte.
Mijn moeder is een intelligente vrouw en soms vergeet ik dat ze ook bijna tachtig is. Toen ik jaren geleden een reclame zag waarbij een oudere vrouw haar muis tegen het beeldscherm van de computer plaatste, moest ik direct aan mijn moeder denken. Ze noemt zichzelf een digibeet en dat is ook wel een beetje zo. Maar petje af voor het feit dat ze blijft proberen en inmiddels kan appen, bankieren en foto's maken met haar telefoon.

Dat maken van foto's in combinatie met het appen is nog wel een dingetje. Foto's maken lukt, het versturen ook, maar ze vergeet de juiste contactpersoon aan te klikken. Alle foto's van de kat, een geschilderde stoel of appeltaart gaan steevast naar Bart. Bart is een buurman die met haar verbonden is in een groepsapp. De poes, de stoel en de taart gaan dus de hele buurt door, terwijl deze foto's bedoeld zijn voor mij. Bart denkt vervolgens dat het niet goed gaat met mijn moeder. Op een dag staat hij voor de deur met de vraag of ze hulp nodig heeft. Verrast vraagt ze waarom hij dit denkt en dan vertelt hij haar over de foto´s.

Op een morgen zegt mijn moeder dat ze het nu echt niet meer begrijpt. Als ze nu een app krijgt, is die dan leesbaar op de telefoon of op de computer? En waar zie ik precies de mails? Geduld is niet mijn sterkste kant, dus weer probeer ik haar uit te leggen hoe het zit. 'Nee mam, je hebt nu geen app of mail maar een SMS, en dat is weer een ander knopje.' 'Welk knopje dan?', vraagt ze mij terwijl we aan de telefoon zitten. 'Een envelopje mam', zeg ik, maar ze ziet helemaal geen envelopje. 'Nee mam, dat komt omdat we aan het bellen zijn.' 'Oh ja, nu begrijp ik het.' Dat zegt ze dan om van me af te zijn, want ze wordt bloednerveus als ik iets aan haar wil uitleggen.

Ze is ook erg thuis op YouTube. Sinds de dood van mijn vader heeft ze een tweede grote liefde, Andrea Bocelli. Dagelijks zoekt ze filmpjes over het leven van deze man en er is geen gesprek mogelijk zonder dat ik hoor over zijn paarden, zijn vrouw en zijn kinderen. Ook luistert ze dagelijks naar zijn stem, want dat is een mooie volgens haar. Aanvankelijk vond ik het vooral grappig, maar de liefde duurt inmiddels al een jaartje of zes.

Mijn moeder is dol op alles wat blinkt, dus onlangs maakte ik haar attent op een veilingsite. 'Leuk mam, kun je shoppen dat het een lieve lust is.' Aanvankelijk vindt ze het niets en zegt dat kopen via internet niet aan haar is besteed. Dat vind ze toch te ingewikkeld. Als ik haar attent maak op de mooie sieradenveiling zegt ze dat wel een keertje te gaan bekijken. Slechts een uur later belt ze mij omdat ze de ring van haar dromen heeft gezien.Of ik haar kan helpen zich te registreren bij de site. Samen lopen we de pagina's door, maar de pagina's die mijn moeder ziet zijn niet dezelfde als die van mij. 'Ok mam, dan zal ik je wel registreren', zeg ik. 'Schrijf wel even de inloggegevens op', zeg ik haar. De dag dat de veiling afloopt bel ik haar zodat we kunnen gaan bieden. 'Ben je ingelogd mam?' 'Nee, maar ik weet ook niet meer waar mijn gegevens zijn gebleven, want ik heb mijn administratie opgeruimd.' Daar was ik al bang voor, dus ik zoek het papiertje waarop ik deze info heb genoteerd.
Onvindbaar, de appel valt niet ver van de boom. Dan gaan we maar bieden op mijn account. Als kleine kinderen zitten we samen achter de computer; ik in Spanje en zij in Friesland en als ze roept 'bieden', dan duw ik op de knop. 'Tot hoever wil je gaan mam?' 'Maakt me niet uit', zegt ze. 'Dat is niet slim mam, maar okee, zeg jij het dan maar.' We drukken een paar keer en vervelend genoeg biedt er nog iemand mee. We worden fanatiek en de laatste minuut houden we gespannen onze adem in. We hebben het winnende bod!!! 'Dat wordt mijn nieuwe verslaving', roept mijn moeder en ik weet zeker dat ze er snel in zal slagen zichzelf alsnog te registreren

Gisterenavond heeft ze me opnieuw erg verrast, mijn hippe moeder die ondanks haar leeftijd er nog bijzonder goed uitziet. Dat vind ze zelf niet, zegt ze me. Ze heeft volgens zichzelf een oude kop. Ik vraag haar sinds wanneer ze dat dan vindt. Nou, sinds twee weken. 'Okee mam, en hoe is dat zo gekomen?' 'Nou, als ik selfies maak met die witte knop, dan zie ik hoe oud mijn kop eruitziet.' 'Ach mam, nooit doen die selfies', zeg ik haar, 'daar knapt niemand van op, tenzij je er een filtertje overheen gooit en trek vooral geen duckface want dat is 'shocking' weet ik uit ervaring.' 'Het is ook niet erg', antwoordt mijn moeder, 'want Andrea kan me toch niet zien.'  

Hartelijke groet,

Ellen-Marie

www.meandthebandb.com