Column: mijn spulletjes

Eigenlijk hecht ik niet heel erg aan spullen, veel meer aan mijn dieren. Spullen zijn makkelijk vervangbaar. Maar toch vind ik spulletjes wel leuk omdat ze je huis zo gezellig kunnen maken. Daar word ik dan wel weer heel gelukkig van. Met behulp van mijn moeder, die ook gek is op spulletjes, heb ik in de loop van de jaren heel wat huisraad verzameld. Iedere keer als ik naar een ander plek verhuis, dan gaat alles mee, tot groot ongenoegen van menig ex-partner die zich dan afvroeg wat ik met die oude rotzooi eigenlijk moet. Voor mij is het helemaal geen oude rotzooi, want mijn smaak blijft hetzelfde en ik vind steeds weer een mooi plekje om iets uit te stallen.

Nadat ik al 4 jaar in Spanje woonde, had ik eindelijk geld om mijn huisraad uit Nederland te laten komen. De dag dat de pallets met spullen aankwamen was het Sinterklaas voor mij. Ik dook in de palletdozen en ontdekte allerlei zaken die ik inmiddels was vergeten, maar die ik nog steeds prachtig vond. Wat een feest en dan had ik ook nog een huis dat groot genoeg was om alles uit te stallen. Als eerste werd het appartement ingericht en dit oudste gedeelte van de boerderij leende zich uitstekend voor mijn oude, soms antieke spullen. Zo heb ik een antieke bureaulamp met een melkwit glazen kapje dat ik prachtig vind. Ik vond het perfecte plaatsje voor dit lampje. Het pronkt op een ladekastje in de hoek van een slaapkamer. Aanzetten is onmogelijk, want er is geen stopcontact. Helemaal niet belangrijk voor mij, het staat daar gewoon mooi te zijn. Toen ik met het inrichten klaar was, genoot ik van het totaalplaatje, al mijn spulletjes hadden nu hun eigen perfecte plekje. Ik hoopte dat mijn gasten het net zo mooi vonden als ik.

Het appartement werd geboekt tijdens Kerst door een echtpaar en ik besloot er een romantisch kersthuis van te maken. Er kwam een grote, echte kerstboom die ik vol hing met lampjes, ballen en kerstkoekjes, die niet te vreten zijn, maar er gewoon leuk uitzien. Ik zette nog twee kleine versierde boompjes met lichtjes naast de ingang van het huis, hing de kroonluchters vol met kerstballen en maakte een kerstboeket in een grote tuinvaas.

Mijn gasten komen aan en het gaat om een jong stel dat weinig te missen heeft. Snel verdwijnen ze in het appartement en ik stel me zo voor dat ze weinig behoefte hebben aan aanspraak, maar dat ze er samen een romantische week van gaan maken. De daaropvolgende dagen hoor of zie ik hen niet. Dan ga ik de handdoeken vervangen en als ik het appartement binnenstap slaat de schrik me om het lijf. Op de eettafel in de woonkamer heeft het stel alle lampjes uit het appartement verzameld, incluis mijn lieve lampje met het witte kapje. Alles is aangesloten op een verlengsnoer en ik probeer me voor te stellen wat daar de bedoeling van is. Uiteindelijk bedenk ik dat dit vast bedoeld is voor het oproepen van de romantiek. Dan valt mijn blik op de enorm kale kerstboom waar inmiddels geen enkel kerstkoekje meer inhangt. Die mensen moeten wel honger hebben gehad, want voor je lol eet je die koekjes niet op. Mijn kerstboeket moet ik even zoeken, maar blijkt verdwenen naar een hoek in de slaapkamer. Even komt het in mij op het lampje mee te nemen naar mijn eigen huis, want wat nou als ze het kapot laten vallen? Maar dan bedenk ik mij dat zoiets een rare actie zou zijn, dus ik laat het. Als ik mijn ex die middag tegen het lijf loop en mijn spannende verhaal over het lampje aan hem vertel, roept hij: “Ja, dan moet je die oude meuk ook niet neerzetten, je weet toch dat men alles kapot maakt?” In een klap vermorzelt hij de stylist in mij.

Enkele dagen later vertrekken mijn gasten en ik vlucht naar het appartement om mijn lampje te bekijken. Het staat nog steeds op tafel en is nog heel. Liefdevol aai ik het en pak het voorzichtig op. Terwijl ik van plan ben het mee naar mijn eigen huis te nemen zet ik het toch weer terug op zijn plek. Een warm gevoel overvalt mij en ik bedenk me dat het daar nog wel even kan blijven staan, zo op zijn eigen perfecte plekje, omdat ik voorlopig geen nieuwe gasten heb. Met een grote glimlach besef ik dat mijn stylistenbloed ook weer een beetje begint te stromen.  

Hartelijke groet,

Ellen-Marie

www.meandthebandb.com