Column: mijn eerste gasten van het jaar

Het is april, Pasen is laat dit jaar en mijn eerste gasten van het seizoen dienen zich aan. Het huis is volgeboekt, zoals eigenlijk ieder jaar in deze tijd. De weerberichten op internet voorspellen enorme regen en ook wanneer Pasen valt; ook dat is ieder jaar zo. Best jammer, want de week van Pasen (semana Santa) is de start van het toeristenseizoen en dan gaat eenieder eropuit.

De dag dat mijn eerste familie arriveert, schijnt er een vaag zonnetje en gelukkig is het nog droog. Ze hebben het appartement geboekt en vragen of ze ook kunnen ontbijten. Dat is lastig, want vanwege het weer moet ik een buffet op de eerste etage klaarmaken en zij willen graag in het appartement eten. Daar moet dan een apart ontbijt worden geserveerd. Natuurlijk ga ik akkoord en besluit nog even na te gaan hoe ik dat ga plannen. Plannen, absoluut mijn slechtste eigenschap!

De volgende dag breekt aan en ik moet even wennen aan de tijd van wakker worden. Zes uur blijft vroeg. Snel sta ik op, zet koffie en begin het ontbijt voor te bereiden. Het is rennen en heel zwaar sjouwen, maar uiteindelijk staat alles op zijn plaats als niet veel later de gasten arriveren. Ik vraag hoe ze hebben geslapen, waarna een dame zegt dat de verwarming het niet doet. 'Misschien zit er lucht in de leiding', zeg ik, maar ze schudt haar hoofd en zegt dat de radiator de vorige dag wel warm was. Ik zeg haar hiernaar te kijken als ik klaar ben met het ontbijt. Even later komt er een andere gast naar mij toe en vraagt of ik even mee naar de badkamer wil lopen. Daar tref ik een verstopt toilet aan waarin het water tot aan de bril staat met een aantal drijvende uitwerpselen erin. Ook dat ga ik later voor hem oplossen.

Om half 11 melden zich de gasten uit het appartement en ga ik daar de tafel dekken. Ik sleur alle etenswaren van boven naar beneden, zet verse koffie en maak nog even een omeletje. Ondertussen bel ik mijn ex met het verhaal over het toilet.

Een half uur later staat de ex op de stoep en zijn de gasten uit de kamer vertrokken. In eerste instantie proberen we de verstopping op te lossen met een veer, maar dat mag niet baten. 'De pot moet eraf', roept de ex en dan breekt het zweet me uit. Men heeft het toilet namelijk gedeeltelijk ingemetseld, waardoor deze niet makkelijk te verwijderen is. Wanhopig opper ik nog wat andere opties maar mijn ex is stellig, de pot moet eruit. Ik voel een lichtelijke misselijkheid opkomen die deels te wijten is aan de verstopte pot, maar ook aan de enorme sterke parfumlucht die in de kamer hangt en ik besluit maar verder te gaan met het opruimen van het ontbijt.

Een uur later heeft ex de pot uitgebikt, tilt hem van de vloer en brengt deze naar buiten. Voornemens de gasten de rekening te presenteren, blijkt uiteindelijk dat de verstopping zich al geruime tijd aan het opbouwen was. We maken de boel schoon en de pot kan weer terug.

Drie uur later kunnen de gasten weer naar het toilet. We gaan op zoek naar het probleem van de verwarming, maar kunnen niet begrijpen wat er aan de hand is. Uiteindelijk besluit ik de thermostaat een paar graden hoger te zetten en dan blijkt de radiator wel warm te worden. Nu hebben deze gasten het die nacht lekker warm gehad, terwijl de gasten van de andere kamers hun bed uit zijn gedreven, wat blijkt uit alle ramen die ik de volgende morgen open aantref.

De volgende morgen word ik tijdens het ontbijt wederom op mijn schouder getikt door de man van de verstopte wc, die aangeeft dat hij met een ander probleem kampt. Weer volg ik hem naar de kamer waar ik tientallen dode insecten op de vloer zie liggen. 'Ze zitten overal', zegt zijn vrouw; zelfs in de kasten waar de kleding hangt. Ik vraag of ze het nest gevonden hebben, maar dat hebben ze niet. 'Lossen we op', zeg ik haar en die middag spray ik haar kamer met insecticide, ruim alle dode dieren op en zet de ramen wagenwijd open in de hoop dat ik alles heb vernietigd.

Mijn nieuwe werkster dient zich aan en hoewel ze al een paar keer is geweest ben ik nog niet overtuigd van haar kunnen. Ze is wel bijzonder lief, waardoor ik mezelf af en toe moet herpakken als ik kritiek op haar lever. Zwaar buiten adem staat ze voor mij. Vanuit het dorp is ze naar boven komen rennen, haar auto is kapot en ze kan de reparatie niet betalen. Sneu vind ik dat, maar ik moet dit probleem bij haar laten liggen. Ze gaat aan de slag met een kamer en ik zeg haar dat dit ongeveer een uur in beslag zou moeten nemen. Als ik een half uur later een kijkje bij haar neem, is ze een half uur verder en heeft de bedden afgehaald. Alle dekbedden liggen nog in de hoes over de tafel en ook de slopen zitten nog om de kussens. 'Die hoezen moeten eraf', zeg ik. Dat wist ze niet, ze werkt altijd met dekens. Het afhalen van de hoezen en slopen kost weer een kwartier, dus we zijn drie kwartier verder als het poetsen nog moet beginnen. Ze zal nog een beetje moeten oefenen, neem ik me voor en besluit haar niet langer in haar nek te zitten.
1,5 uur later komt ze hijgend naar me toe. De kamer is af, het heeft ruim twee uur in beslag genomen en ze heeft alle bedden opgemaakt, maar zonder lakens, want die had ik haar niet gegeven. Ik slaak een diepe zucht.  

Hartelijke groet,

Ellen-Marie

www.meandthebandb.com