Column: feestelijke decembermaand

Als kind vond ik Sinterklaas het mooiste kinderfeest dat er bestond. In mijn jonge jaren was hij de man van de cadeaus en niet de Kerstman. Vergezeld van zijn zwarte knechten, daar hoorde je destijds niemand over, kwam hij uit Spanje met de stoomboot. We keken naar zijn aankomst op de tv en dan kregen we chocolademelk met pepernoten. Dagen voor de verjaardag van de goedheiligman werden er schoenen gezet, al dan niet voorzien van wortels voor Amerigo, het paard. Toen ik nog heel jong was kwam Sinterklaas in de nacht de cadeaus brengen en als we dan de volgende dag wakker werden stond alles uitgestald op tafel.

Op een zekere dag vertelde mijn oudste broer me dat Sinterklaas helemaal niet bestond en het heeft nog een behoorlijke tijd geduurd voordat ik hem geloofde. Jammer was het wel.

Toen ik en mijn broers ouder waren en Sinterklaas nog slechts een sprookje was, werd het feest nog steeds in ons gezin gevierd. Op 5 december kregen we cadeaus en mijn vader maakte voor iedereen een heel lang en persoonlijk gedicht. Mijn vader noemde zichzelf hierin Sinterklaas en het was het enige moment in het jaar dat mijn vader zich ergens over uitsprak.

Vervolgens kregen we de kerstdagen met natuurlijk een echte kerstboom die we zelf uit het bos gingen halen. De boom werd volgehangen met groene, rode en zilveren ballen, want dat vond mijn moeder de enige echte kerstkleuren. Twee dagen werd er volop gegeten en gedronken en daarna waren we ook allemaal weer blij dat de Kerst weer voorbij was. Op naar een volgend spannend jaar.

Elk jaar in december denk ik met weemoed terug aan die fijne feestdagen in Nederland. Hier kent men geen Sinterklaas, terwijl het barst van de heiligen, ieder met hun eigen feestdag. Er zijn geen chocoladeletters, zoete muizen of pepernoten. Ook geen kerstbomen, en die er wel zijn kosten de hoofdprijs. Geen gezellige kerstmarkten met glühwein en een schaatsbaan. Op wat kerstversiering na merk je niets van dit feest.

Toch heeft ook Catalonië een traditie die iets van Sinterklaas wegheeft, al kan ik de romantiek eromheen totaal niet vatten. Op 8 december heeft men Caga Tio, oftwel 'de poepende oom'! Nou ja, hoe verzin je het. Caga Tio is geen oude, intelligente kindervriend met baard en mijter maar een boomstronk op 2 pootjes, met een gezicht en een Catalaanse baret of kerstmuts. Caga Tio wordt op 8 december in huis gezet en bedekt met een doek en men vertelt de kinderen dat vanaf die dag Tio te eten krijgt tot aan de Kerst. Op kerstavond mogen de kinderen dan op de kont van Tio slaan waarbij deze snoepjes, chocolade en kleine cadeautjes uitpoept. Tenminste mits je lief bent want als Tio dat niet vindt ,dan krijg je houtskool. Tio is van de kleine cadeautjes en het snoepgoed.

In plaats van de Kerst viert men hier drie koningen. Op 6 januari komen de koningen naar de dorpen en steden. Ze worden onthaald met veel publiek en een hoop lawaai. Mijn eerste jaren in Catalonië vond ik het een beleving. Vanaf de bergen werd er vuurwerk afgestoken en kwamen er 3 heren, verkleed als de koningen te paard de berg af. Een hele stoet mensen liep achter hen aan en nog meer ruiters op paarden volgden met cadeautjes. De 3 heren reden het dorp binnen over de oude brug en op een klein pleintje midden in het dorp namen ze plaats op grote tronen. Vervolgens gingen de kinderen een voor een langs de koningen en kregen cadeaus. Wat een feest was dat, in het middeleeuwse stadje in de koudste maand van het jaar.

Dit jaar mocht ik het weer meemaken, Caga Tio en de 3 koningen. Gasten uit de B&B vragen mij om een grote deken voor Caga Tio. Ze gaan de kinderen verrassen. Voor de deur van de kamer zet de vader een Tio en gooit er wat snoepgoed naast. De deken wordt over de boomstam gelegd en de vader klopt op de deur. Als de kinderen opendoen trekt de vader het doek van Tio en beginnen alle kinderen te schreeuwen. Een fanatiekeling begint op de boomstam te rammen maar ziet dan dat het snoep er al ligt en begint vervolgens te graaien.
Mijn sinterklaasgevoel komt er niet mee terug

Dan breekt ook 6 januari weer aan en daar heb ik goede herinneringen aan. Als ik het vuurwerk hoor, loop ik richting dorp en hoop dat ik de paarden zie aankomen. Het lawaai van het vuurwerk gaat over in ander lawaai dat ik niet goed kan plaatsen. Terwijl ik sta te wachten zie ik steeds meer mensen mijn richting op komen en uiteindelijk krijgen we de drie koningen in het vizier en zie ik ook waar het andere geluid vandaan komt. Dit keer zijn de koningen niet te paard maar zitten op quads die volhangen met cadeautjes. In een rotgang passeren de hippe koningen ons en rijden richting dorp. Beduusd sta ik te kijken en besluit niet aan te sluiten bij de stoet. Alle romantiek van de 3 koningen is plots verdwenen. Geef mij maar een Kerstman op een slee. 

Hartelijke groet,

Ellen-Marie

www.meandthebandb.com