Column: Amerikaanse serie

Mijn buurman komt achterom met zijn dochter, met het verhaal dat hij naar een casting is geweest. Als ik begin te lachen vertrekt mijn buurman geen spier, waaruit ik opmaak dat hij serieus is. Dus ik vraag hem waar het dan precies heeft plaatsgevonden die casting. Dat blijkt dan gewoon in Besalu te zijn geweest. Enthousiast vertelt hij dat er over enkele weken een serie gefilmd zal worden en dat men daar mensen voor zoekt. Dolgraag wil de buurman meespelen en ook de dochter hoopt dat ze uitgekozen zal worden. Het verhaal van de serie speelt zich af in Duitsland en men is op zoek naar Germaanse types. Ik kijk naar mijn buurman: klein van stuk, erg mager, zwart haar en bruine ogen, volgens mij niet helemaal het type wat men voor ogen heeft. Maar buurman is heel opgewonden over zijn rol en denkt deze al in zijn zak te hebben, dus ik zeg niets. Hij vraagt of het misschien ook iets voor mij zou zijn, je krijgt er zelfs voor betaald volgens hem.

Geen rol voor mij, ik hou niet zo van de toestanden. De dagen daarop is heel Besalu in de ban van de nieuwe Amerikaanse serie. Mijn bosmaaiman geeft aan de komende maand niet beschikbaar te zijn, want hij zal gaan werken in de beveiligingsploeg van de filmmaatschappij en dat levert aanzienlijk meer op dan het bosmaaiklusje bij mij. Iedere morgen als ik naar de bakker ga in het centrum van het dorp, zie ik het kleine pleintje waaraan de bakkerij ligt meer en meer veranderen in een filmdecor. De balkons worden betimmerd met hout, er worden plastic slingerplanten opgehangen om de lampen te camoufleren, er liggen jutezakken gestapeld tegen de muren en er hangt overal oud wasgoed. De dames bij de bakker raken niet uitgepraat over de op handen zijnde filmdagen en vertellen over de rijke Amerikanen die verblijven in een hotel in het dorpje. Ze zijn dol op de Catalaanse Coca (Catalaans langwerpig brood met anijs en suiker) en daarmee scoren ze punten. Dat ik die coca helemaal niets vind, hou ik dan ook maar voor me. De dames vertellen mij dat alle winkels in Besalu drie dagen gesloten zullen zijn en dat het kleine plein verboden terrein zal worden voor iedereen die niets met het filmen van doen heeft.

Uiteindelijk ben ook ik nieuwsgierig geworden naar de opnames en als ik het plan heb om te gaan kijken, zegt een andere buurvrouw dat dit niet mogelijk is. Diezelfde morgen heeft ze getracht een foto te maken van het pleintje. maar daarbij werd haar camera in beslag genomen en werden de foto´s gewist. Niet veel later zie ik op Instagram wel een foto verschijnen van het pleintje, met daarop een berg zand, een tank en een groot spandoek met een hakenkruis. Het decor voor de serie, gefotografeerd door een nieuwsgierige buurman om zes uur 's morgens.

Helaas heb ik inmiddels ook veel ongemak van het filmen. Het centrum van het dorp is al een week voor de opnames afgesloten, zodat de enige bakker in de buurt niet meer bereikt kan worden. Op een zekere dag is ook de brug naar Besalu geblokkeerd door agenten waardoor ik zes kilometrer om moet rijden om benzine te tanken. Het irriteert me enorm.
Blij ben ik als ik na twee weken 's morgens weer in de bakkerswinkel sta en met de dames praat over het hele gebeuren. De winkels hebben volgens hen goed betaald gekregen voor de dagen waarop ze hebben moeten sluiten, zelfs meer dan werkdagen met een hoge omzet. Voor Besalu is het enorme publiciteit want diverse tv- en radiozenders hebben volop aandacht gegeven aan de filmdagen in Besalu. Daar zal de burgemeester wel blij mee zijn, zeg ik de dames. Even is het stil en dan zegt een van hen: “Jazeker, die is nu aan het genieten van een mooie reis, want als je drie dagen je dorp verkoopt aan Amerikanen, dan levert je dat een hoop geld op." Nadat ze dit heeft uitgesproken zipt ze met haar vingers langs haar lippen, als teken om de mond te sluiten.  

Hartelijke groet,

Ellen-Marie

www.meandthebandb.com